पार्किन्सन्स न देखे सान पार्किन्सन्स न देखे थोर

           

                                      
                                          पार्किन्सन्स न देखे सान (बालवयातील पार्किन्सन्स )
                           नुकतेच  बालवयात पीडी झालेल्या एलीसाचे अनुभव दिले होते.पार्किन्सन्स मित्रमंडळात काम करतानाही बालवयात पीडी झालेले पेशंट आढळले. 

                            ११ एप्रिल च्या पार्किन्सन्स दिनानिमित्त मी दैनिक केसरीमध्ये 'पार्किन्सन्सला दिली ओसरी' नावाचा लेख दिला होता.तो वाचून दिवाकर सोनावणे नावाच्या मुलाच्या आईचा फोन आला होता.त्या शेतकरी कुटुंबातील होत्या.दिवाकरला १२व्या वर्षापासून पार्किन्सन्स आहे अस त्या म्हणत होत्या.त्यांचा फोन मी लिहून घेतला होता.त्या पुंण्याला होणार्‍या सभेला येणार होत्या.स्वारगेटपासून कस यायचं हेही त्यांनी विचारून घेतलं होत.त्या आल्याच नाहीत.त्यांनी दिलेल्या फोनवर फोन लागत नाही.परंतुत्यांच्याकडे माझा फोन असल्याने कधीतरी पुन्हा फोन येईल म्हणून मी वाट पाहतेय.
                          बालवयात पीडी झालेली एक मुलगी मात्र बाबा आमटेंच्या आनंदवनात प्रत्यक्ष भेटली.तीच नाव मंजुळा वारकूजी झिंगटे.डॉक्टर भारती आमटे यांनी तिची गाठ घालून दिली.आनंदवनातील शिलाई विभागात ती काम करत होती.पाहिल्यावर पेशंट वाटलीच नाही.आनंदवनात आली तेंव्हा तिचे सर्व अंग हलत होते.भारती ताईनी इथ आलीस तेंव्हा कशी होतीस सांग अस म्हटल्यावर तिने थोडे वाकून सर्व अंग हलवून दाखवले.तिच्या आईवडिलांनी कसलीतरी बाधा झाली असावी या कल्पनेने अंगारे धुपारे केले.काही फरक पडण शक्यच नव्हत. मग अपंग म्हणून इथ आणून सोडले.भारतीताईनी तिला वर्ध्याला सेवाग्राम हॉस्पिटलमध्ये पाठवल तेंव्हा तिथल्या एम.एम.पाटील या न्युरॉलॉजिस्टनी पार्किन्सन्सच निदान केल.तिला लगेच सिडोपाच्या गोळ्याही सुरु केल्या.तीच अंग थरथरण थांबल.मंजुळाच्या मते आधी तिला खूप गोळ्या होत्या.डॉक्टर म्हणाले तुला आयुष्याबर गोळ्या घ्यायच्या आहेत तेंव्हा हळूहळू गोळ्या कमी करत आता ११० mg ची सिंडोपाची एक गोळी आहे.मला विश्वासच बसत नव्हता.तिने सेवाग्रामच प्रिस्क्रिप्शन दाखवलं.तिच्या डॉक्टरांना याबाबत नीट विचारावस वाटलं पण ते बदली होऊन दुसरीकडे गेले होते.मंजुळाच्या सांगण्यावरून ते तिच्या केसमध्ये  खूपच रस घेत होते.
                  आज .मंजुळा २९ वर्षाची आहे तीला १२व्या वर्षी पीडी झाला असे गृहीत धरल्यास तिला १७ वर्षे पीडी आहे.ती १८व्या वर्षापासून म्हणजे११ वर्षे गोळ्या घेते.पण अजूनही १च गोळी आहे.गोळ्या वाढलेल्या नाहीत.आनंदवनातल्या वातावरणात मिळणार्‍या सकारात्मक उर्जेचा परिणाम असावा का? असे मला वाटून गेले.मंजुळाचा आनंदवनच्या ऑर्केस्ट्रात काम करणार्‍या मुलाबरोबर प्रेमविवाह झाला.काही दिवसांनी तिच्या नवर्‍यानी आनंदवन सोडलं हीपण त्याच्याबरोबर सासरी गेली.आनंदवनाच्या वातावरणात वाढलेली ती सासरी रमू शकली नाही.ती एकटीच आनंदवनात परतली.इथ तिच्यावर योग्य औषधोपचार होतात.
                   मला मंजुळाचा फोटो काढायचा होता.ती म्हणाली ताई उद्या काढा ना.फाईलही दाखवायला आणीन.दुसर्‍या दिवशी ती नटूनथटून आणि असतील नसतील तेवढी कागदपत्रे घेऊन आली.पुनःपुन्हा ती तिच्या अपंगत्वाचा दाखला दाखवत होती.अपंगत्वाच्या नावाखाली तिला येथे प्रवेश मिळाला होता प्रत्यक्ष पाहताना मात्र ती अपंग वाटत नव्हती.कदाचित अपंग नाही म्हणून जा म्हणतील अशी तिला भीती वाटत असावी मंजुळाचा मोबाईलवर काढलेला फोटो सोबत दिला आहे.
               

                    
                                    

दुसरी २० वर्षापूर्वी पीडी झालेली व्यक्ती म्हणजे राजकुमार जाधव.आज ते ६० वर्षाचे आहेत.ऑफिस बॉय म्हणून एका ठिकाणी काम करतात.२/३ वर्षे मी त्यांना भेटायचा प्रयत्न करत होते.फोनवर नेहमी बोलण व्हायचं.त्यांच्या मते त्यांच्या आईला पार्किन्सन्स होता त्यांनी आईची खूप सेवा केली.१९व्या वर्षी स्वत:ला लक्षणे दिसायला लागल्यावर लग्न न करण्याचा निर्णय घेतला.त्याना कंप आहे.ते कोणताच उपचार  घेत नाहीत.न्युरॉलॉजिस्टलाही त्यांनी दाखवलेला नाही.त्याना पीडीच आहे का याबद्दल मला शंका वाटली.

                       २६ मेच्या TNN मध्ये १५ वर्षाच्या मुलावर DBS सर्जरी केल्याची बातमी होती वडोदराच्या या हितेषु दवे या मुलाला १२ व्या वर्षीच पार्किन्सन्सच निदान झाल होत.
पीडी हा वृद्धांचा आजार अस म्हटलं जात असल तरी बालवयातील आणि तरुण वयातील पीडी केसेस आढळू लागल्या आहेत.आमच्या सभासदत तरुण वयात पीडीझालेल्यांची संख्या २०/२५ तरी आहेच त्यावर ही लिहायचच आहे.