पार्किन्सन्स विषयक गप्पा - ९०
आम्ही कार्यकारिणीच्या सख्या एकत्र जमलो होतो. आमची खजिनदार वसु देसाई जरा विशेष खुष दिसत होती. नेहमी ती मिटींगला आलेली असते त्यावेळी शुभार्थी देसाईना केअरटेकरच्या भरवशावर घरी ठेवल्यामुळे तिला घरी जायची घाई असते. अर्धे लक्ष घराकडे. हल्ली तिची मुलगी पुण्यात आल्यामुळे तिला वडिलांच्या सोबत ठेवून ती मिटींगला येत असते. पण तरीही आजच्या एवढी फ्रेश कधी दिसली नाही. बोलताना कारण समजलं.
तिच्या डोंबिवलीच्या शाळेतल्या पाचवी ते अकरावी एकत्र असलेल्या मैत्रिणींचा ग्रुप आहे.त्या अजूनही एकत्र जमतात.जोडीदारासह सहली काढतात.यापूर्वी वाई,महाबळेश्वर अशा विविध ठिकाणी त्या गेल्या होत्या.त्यावेळी शशिकांत देसाई बरोबर होते.आता ते प्रवास करु शकत नाहीत.त्यामळे मैत्रिणी पुण्यात वसूला भेटायला येतात. यावेळी पिरंगुट जवळचे एका फार्म हाऊस त्यासाठी निवडले होते.तेथे जमायचे ठरले. म्हणजे गरज पडली तर वसू पटकन घरी जाऊ शकेल.दोन-तीन दिवस छान मजा केली. वसुसाठी खास त्या मुंबईहून आल्या होत्या.बऱ्याच दिवसांनी सर्व जबाबदाऱ्या सोडून अशा मैत्रिणींच्या बरोबर तिने वेळ घालवला होता. आपण नेहमीच म्हणतो शुभंकराने थोडा वेळ स्वतःसाठी द्यावा पण ते कोणीतरी भरवशाचे मदतीला आल्याशिवाय शक्य नसते. तिची मुलगी आणि तिच्या मैत्रिणी यांनी मदतीचा हात दिला आणि वसुचे दोन दिवस आनंदात गेले.
आपण भविष्यासाठी आर्थिक गुंतवणूक करतो.माणसांमध्येही गुंतवणूक करायला हवी हे लक्षात घेत नाही.
शुभंकर अंजली भिडे आणि शुभार्थी विश्वनाथ भिडे यांनीही अशी भक्कम गुंतवणूक केली आहे.मध्यंतरी ८७ वर्षाच्या भिडेकाकांना घेऊन त्या वेताळ टेकडी वर गेल्या होत्या आणि नुकतेच सिंहगडावर.नेहमीच काका,काकु वेगवेगळ्या ठिकाणी जातात.त्यांना हे शक्य आहे कारण.त्यांचे ट्रेकिंग मधले शिष्य मोनीष आणि सुप्रिया चक्रवर्ती हे घरी येऊन स्वत:च्या गाडीने त्यांना प्रेमाने घेऊन जातात.मोनीश यांच्या पहिल्या हिमालयन ट्रेकच्यावेळी भिडेकाका त्यांचे टेंटमेट होते.त्यावेळी आणि इतर अनेकवेळी काकांनी सर्वांनाच ट्रेकमधील विविध क्लुप्त्या, खाच खळगे हातचे राखून न ठेवता सांगितल्या.४० वर्षे ट्रेक केलेल्या काकांनी काय करायचे बरोबर काय करायचे नाही हे शिकवले.वडिलकीच्या नात्याने वागवले.भिडेकाकांच्या सर्वच शिष्यांना त्यांच्याबद्दल हिमालयाएवढा आदर आहे.
सिंहगडावर ते शिष्यांना घेऊन अनेकवेळा गेले आहेत.सिंहगडाच्या विविध अवघड वाटांची ओळख करून दिली आहे.आता तेथे जाताना आपल्या ऋषितुल्य गुरूची आठवण त्यांना नक्कीच येत असेल.काकांना सिंहगड ट्रेक शक्य नसला तरी गडाचे दर्शन घडवावे असे मोनिषना वाटले असेल.
हे सर्वजण सिंहगड पार्किंगपर्यंत कारने गेले.दरवाजाच्या दिशेने काही पायऱ्या चढल्या.आजूबाजूचे परीचीत डोंगर,दर्या पाहून जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या.
काकांना सर्व करायला प्रोत्साहन देणाऱ्या अंजलीताई,पार्किन्सन्सला न जुमानता उत्साह दाखवणारे भिडे काका आणि कृतीशील आदर दाखवणारे त्यांचे शिष्य मोनिष आणि सुप्रिया या सर्वांचीच कृती प्रेरणादायी. तरुणपणात पेरलेले भविष्यात उगवते याची प्रचीती देणारी.
No comments:
Post a Comment